ból psychiczny

Dziś temat poruszający. Trudny. Ważny.

Zrodził się on we mnie podczas wieczoru z bliskimi. 

Otóż gram z siostrami w popularną grę zwaną "butelka". Miało być miło i zabawnie. I było do czasu, gdy pytania były raczej luźne. Nagle padło pytanie do mnie

"robiłaś "dobrze" mężczyźnie?"

Siostry wiedzą, że jestem homoseksualna, ale jedna z nich wciąż zastanawia się jak to tak, jak to się stało i jak się z tym żyje, no i  że na pewno czuję pociąg do mężczyzn.

Wracając do pytania.

Lawina myśli, natłok nieprzyjemnych uczuć.

Robiłam. Robiłam, bo mnie zmuszono.

Trudno mi myśleć o tej sytuacji. Trudno też mówić czy pisać, bo o wykorzystaniu seksualnym mówi się łatwo, póki ten temat nie dotyczy ciebie.No właśnie. Ilu z Was tego doświadczyło?

Chciałabym napisać, co dzieje się ze mną po już długim czasie od tego wydarzenia.

Myśląc o tym mam ochotę zrobić sobie krzywdę. Czuję się beznadziejna. "Brudna". Nie warta już niczego i nikogo. Brzydzę się sobą. Ale bardziej brzydzę się osobą, która mi to zrobiła. Podczas owej sytuacji byłam otumaniona silnymi substancjami, toteż nie pamiętam dokładnie jego twarzy. Całe szczęście. Do dziś boję się mężczyzn. Boję się przebywać z nimi. Pamietam jak jeszcze do niedawna bałam się nawet lekarzy mężczyzn. Lęk już jest mniejszy, ale zawsze przy mężczyznach towarzyszy mi strach o to, jakie mają wobec mnie zamiary. Drobne sytuacje, pozornie niegroźne mogą sprawić, że sparaliżuje mnie strach.

Ale wiem jedno.

To nie była moja wina.

Życie z chorobą psychiczną to ciągłe ogarniczenia. Mózg stawia bareiry, które wydają się nie do przejścia. Ja parę dni temu pokonałam jedną z barier. Poszłam na zabawę do klubu. Nie było to łatwe. Ubrać się z ciasne wdzianko, wyjść do ludzi, bawić się.

Dlaczego dla mnie trudnością było to, co wielu robi co tydzień?

Ubrać coś innego niż luźną bluzkę. Tak bardzo wstydzę się swojego ciała, że nienawidzę go pokazywać. Ostatnio kompleksy się nasiliły. Brzydzę się sobą. Toteż ubrać coś, co eksponuje moje ciało to ogromna trudność.

Wyjście do ludzi. To trochę wiąże się z tym, że wstydzę się swojego ciała. Ale wiąże się też z tym, że mam wrażenie, że nie pasuje do tego świata. Z trudem przychodzi mi nawiązywanie kontaktu z innymi. Brakuje mi pewności siebie. Wydaje mi się, że jestem bezwartościowa, niewarta uwagi. Nie mam pojęcia o czym mam rozmawiać.

Zabawa. Mój mózg utrudnia mi czerpanie przyjemności z czegokolwiek. A raczej "działa jak sobie chce". Różne czynności w różnych momentach mogą być przyjemne lub wręcz przeciwnie. Wszystko zależy od tego "jak zdecyduje mój mózg". To trudne do wytłumaczenia, ale mam wrażenie, że nie mam wpływu na to jak się czuję. Mogę próbować poprawiać sobie nastrój, ale w głównej mierze jest on niezależny ode mnie.

Nie żałuję tego nocnego wyjścia tylko dlatego, że teraz już wiem, że takie zabawy nie są dla mnie.